Uzależnienie to stan, w którym osoba nie kontroluje swojego nałogu. Towarzyszy mu silne pragnienie, poczucie przymusu przyjmowania danej substancji, czasami pomimo oczywistych dowodów występowania szkodliwych następstw. Mogą również występować fizjologiczne objawy zespołu abstynencyjnego, które pojawiają się, gdy używanie substancji jest przerywane lub ograniczone. Przede wszystkim upośledzona jest zdolność do kontroli nad zachowaniami, które są związane z przyjmowaniem danej substancji, może temu towarzyszyć wzrost tolerancji wobec jej działania.
Istnieją cechy osobowości, które mogą sprzyjać rozwoju uzależnienia: niska odporność na stres, cechy zależności emocjonalnej, niska samoocena, impulsywność, perfekcjonizm, skłonność do podejmowania ryzyka. Istotne w tej materii są również czynniki genetyczne (szacuje się je na ok. 60%), za pozostałą część ryzyka odpowiadają czynniki środowiskowe.
Czym jest współuzależnienie?
Współuzależnienie to długotrwałe funkcjonowanie w trudnej i niszczącej sytuacji, która jest związana z patologicznymi zachowaniami partnera. Życie osób w najbliższym otoczeniu osoby uzależnionej często wiąże się z gorszym funkcjonowaniem społecznym i psychologicznym. Szczególnie charakterystyczne jest uczucie ciągłego napięcia, lęk, niepewność, poczucie winy.
Pokonanie nałogu samodzielnie często jest niemożliwe. Zazwyczaj wymaga podjęcia terapii uzależnień i mądrego wsparcia od bliskich osób. Pokonanie nałogu często wiąże się również ze zmierzeniem się z problemami, które doprowadziły do powstania uzależnienia. W leczeniu uzależnienia nieoceniona może okazać się pomoc radomskiego psychiatry.
Jakie zachowania pomagają osobie uzależnionej w podjęciu leczenia?
- Doświadczanie konsekwencji swoich zachowań.
- Mówienie wprost o uzależnieniu i związanymi z nim problemami.
- Zachęcanie do podjęcia terapii i profesjonalnej pomocy.
- Wyciąganie konsekwencji, wyznaczanie granic.
- Mówienie o swoich uczuciach, które wynikają z patologicznych zachowań osoby uzależnionej.
Jakie zachowania nie pomaga osobie uzależnionej?
- Unikanie wyciągania konsekwencji, ukrywanie problemów powstałych na skutek uzależnienia.
- Unikanie rozmów na temat uzależnienia i wnikających z niego zaburzeń zachowania.
- Poniżanie, wyzywanie osoby uzależnionej, pouczanie, nadmierne moralizatorstwo.
Pierwszy krok w pomocy osobie uzależnionej to stanowcze zwrócenie uwagi na problem. Należy stawiać wyraźne granice i pilnować ich przestrzegania. Dorosła osoba uzależniona powinna ponosić przykre konsekwencje swoich działań. Tylko wtedy jest w stanie zdać sobie sprawę z uzależnienia i dojść do wniosku, że potrzebuje specjalistycznej pomocy. Przy większości Poradni Leczenia Uzależnień funkcjonują również grupy wsparcia dla osób współuzależnionych.
Należy pamiętać o tym, że nikogo nie da się wyleczyć na siłę, wbrew woli. Aby doszło do terapii uzależnienia pacjent musi wyrazić chęć współpracy ze specjalistami. Każdy dorosły człowiek jest odpowiedzialny za swoje życie i ponosi konsekwencję swojego postępowania.